Aan de hand van een aantal vragen leren we de schrijvers en illustratoren van It grutte Sint Piter ferhaleboek beter kennen. Dit keer is het de beurt aan Paul van Dijk.
Paul, hoelang schrijf je al (kinder)verhalen?
Ik schrijf en illustreer sinds 2011 kinderboeken. Leesboeken voor de middenbouw: ‘De Wûndertoeter fan Hindrik Bûter’, ‘Renske wol stoer wêze’, maar ook prentenboeken zoals ‘Omke Ûle past op’. Voor volwassenen schrijf ik gedichten.
Wat is jouw band met het Sint Piterfeest?
Ik ben gevraagd door mijn achteroom, Symon Odinga die al heel lang bij het Sint Piterfeest betrokken is. Ik heb het Sint Piterfeest altijd heel bijzonder gevonden en vond het een eer om een verhaal voor dit prachtige feest te schrijven.
Hoe heet het verhaal dat je hebt geschreven en geïllustreerd?
‘Aldemar en de see-earn. In mijn verhaal helpt Aldemar een jonge zee-arend die uit het nest gevallen is. Zijn hulp wordt hem niet in dank afgenomen door de moeder van de zee arend. Later in het verhaal speelt de jonge zee-arend een beslissende rol als Aldemar in een lastige situatie belandt.
Welke zin vind je het leukst in je verhaal?
It bist jout him in koart knikje, makket in heech skril lûd en fljocht dan stadich fuort, de heldere stjerrenacht yn.
De eerste alinea van het verhaal: Aldemar en de see-earn
Op it moaiste plakje fan de Alde Feanen stiet de beamhutte fan Aldemar. It is maitiid, mar bûten waait in hurde wyn. Aldemar sjocht ta it finster út. De loft is swart, hy sjocht inkeld it hinne en wer swaaien fan de beammen. Krekt as er him deljaan wol mie in boek, skrillet er op fan in ûngewoand lûd. Hy rint wer nei it kezyn en stekt de earen op. Wat heart er no dochs? It is it lûd fan in fûgel, tinkt er. En it klinkt as of it bist benaud is.